Dostrzegłam lekki rumieniec na jej twarzy. Ale głos był spokojny.<br>- Bo dopiero teraz upiększyły mnie pieniądze.<br>- Przepraszam - powiedziałam.<br>- Dopiero teraz uraziła mnie pani - odrzekła. Znowu popatrzyła na kantor przez ramię. Mogła stąd odejść, ale nie zrobiła tego. Bawiła się w przeciąganie, bawiła się jego strachem, zrozumiałam to, jakbym była nią. Z całą pewnością żałowała, że nie może widzieć jego twarzy, jego niepewności. Że nie może dotknąć robaka patyczkiem i przejrzeć z bliska, jak kurczowo się zwija. Dałoby jej to ogromną satysfakcję, lecz za mądra była, aby pozbawiać robaka w swoich oczach resztek szacunku. - Szkoda! - odezwała się, wciąż patrząc do tyłu.<br>- Czego? - spytałam.<br>Nie