Nie rozumiem, dlaczego Levinas wyrzeka się szczęścia i radości, czemu pogodne życie chce zamienić w cierpiętnictwo i rozpamiętywanie nieszczęść, czemu nie wierzy w miłość. Czemu mamy być sobie bliscy tylko wtedy, gdy dzieje się coś złego i dlaczego mamy pozostać sobie obcy, gdy los nam sprzyja?<br><br>magda@nous.czyli.umysł<br>Zadajesz pytanie metafizyczne, a spodziewasz się zdroworozsądkowej odpowiedzi. LŻvinas tak właśnie rozumie człowieka. Nienawidzi hedonizmu. Jednostka zadowolona ze swego życia jest dla niego postacią trywialną i skoncentrowaną na sobie. To nie znaczy, że Levinas ma cokolwiek przeciw miłości. Lecz miłość nie jest dla niego ani specyficznie ludzka, ani metafizyczna. Jest rodzajem ułudy