głowy, natomiast bardzo wątpię, czy posiadał kiedykolwiek ojca. Ojca, który by był doradcą, przyjacielem i mądrym kierownikiem losów. Przez chwilę myślę o moim ojcu. I jego nigdy nie mieć byłoby bardzo źle. Ksiądz wygląda jakoś na zadowolonego, jakby się coś uśmiechał do siebie, i właśnie dlatego też mi go żal. Zadowolony, a nie ma z czego.<br>Spoglądam na inne twarze. Każda ma w sobie jakieś smętne zamyślenie (bo przecież zadowolenie księdza jest w gruncie rzeczy też tylko smętnym zamyśleniem), każda daje powód do współczucia i żalu, opaćkana znużonym smętkiem. Nad śniadaniem o rannej godzinie pochyliły się twarze na moment zamilkłe, na