dla Mariusza była już gotowa.<br> Następnej nocy postanowiliśmy skrócić sobie drogę przez pola. Jak wiadomo wszystkie ogrodzenia mają to do siebie, że w miarę marszu są coraz wyższe. Wysokość ta zwiększa się tym bardziej, im bardziej się człowiek zmęczy. Wpółżywy, z rozdartymi o druty spodniami dotarłem do budki za rzeką. Zakopałem się cały w sianie i czekałem. I usłyszałem, i zobaczyłem "swoje" dwa koguty. Były bliżej niż kiedykolwiek. Emocje rosły! Szabas pozwolił trochę uspokoić nerwy. Zagrały znowu. Podczas harców nieraz zbliżały się do zaczarowanej granicy marzeń. Trwałem nieruchomo przez całe wieki, aż w końcu usłyszałem kury. Kwoktały na drzewie, nie dalej niż