silnie, aż w stawach palców mu trzasnęło. Kilka razy, w ten sposób splecione, to opuszczał na biurko, to podnosił, tak że dotykał ust, jak gdyby brał rozmach do tego, co mi zamierzał powiedzieć. W końcu:<br>- Mam panu przykrą rzecz do zakomunikowania: Nie będzie pan mógł dłużej korzystać z naszej Biblioteki. Zamarłem.<br>- Nie będę mógł - wyszeptałem: - Niestety.<br>- Ale co się stało? Co zaszło takiego?<br>- Nic zupełnie! Jesteśmy tylko po prostu zmuszeni cofnąć panu zezwolenie.<br>Ja z uporem:<br>- Musiało więc coś zajść nowego! Musiał zostać w stosunku do mojej osoby sformułowany jakiś zarzut. A ponieważ nic, absolutnie nic nie mam sobie do zarzucenia