Bejgole, mogłaby spojrzeniem podpalić skład prochu. Jedynie we wzroku profesora tliła się - obok ciekawości - odrobina żalu, że wierny jego druh i towarzysz awantury nie powierzył mu tajemnicy.<br>Wreszcie słońce - "oko dnia pięknego" - zaczęło zachodzić srebrzystą mgłą, potem czerwienieć i gasnąć. Wietrzyk zaszemrał w listowiu. Wieczór zaczął padać jak czarny śnieg.<br>Zamyślony Adaś ożywił się jak wódz, co odpoczywał przed bitwą, a teraz ducha natęża i pręży. Zgromadziwszy wszystkich oznajmił sucho i twardo:<br>- Idziemy na wyprawę... Pan Gąsowski weźmie rydel, pan profesor łopatę.<br>- Wezmę łopatę! - nie wiadomo dlaczego oświadczył profesor &lt;page nr=211&gt;.<br>- Burski poniesie latarnię, lecz niech jej teraz nie zapala, aż mu dam