etnicznych bardziej niż u innych.<br><br>Pozbawiona niemal tradycji mieszczańskich jest kultura polska z gruntu szlacheckiej proweniencji. Wchodzenie w jej obieg, z rzadkimi wyjątkami regionalnymi, przede wszystkim odbywało się poprzez przejmowanie kontuszowych właśnie wartości i półwiecze &lt;orig&gt;parakomunizmu&lt;/&gt;, w którym nawet twardogłowi ideolodzy musieli uznać istnienie "inteligencji", niewiele w tej mierze zmieniło. Zaś mit szlachecki to nade wszystko rodzinno-egalitarystyczna wizja świata. "Panowie bracia", "precz z &lt;foreign&gt;absolutum dominium&lt;/&gt;", "każdy szlachcic może być królem &lt;orig&gt;obran&lt;/&gt;", "szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie"...<br><br>Było w tym więcej niż czysta frazeologia. Przytoczmy piękny obrazek z Rzewuskiego: "Po obiedzie wszyscy poszliśmy na dziedziniec bernardynów, gdzie, lubo dobrze byliśmy pijani