przeciągłych - dobiegało do uszu Liścia. Z początku wsłuchiwał się w nie uważnie, każdemu nadawał w myślach jakiś sens, odgadywał pochodzenie. Potem pojedyncze dźwięki złożyły się w melodię lasu - spokojną i cichą, wyśpiewywaną przez drzewa; ubarwioną ptasimi nawoływaniami; z rytmem nadawanym przez przebiegające zwierzęta. Wreszcie Doron przestał postrzegać i ten dźwięk. Zdusił go, odepchnął, tak że w uszach brzmiał tylko cichy szum. Jednak gdy coś niezwykłego wdzierało się w melodię lasu, słyszał to po stokroć głośniej i wyraźniej. Tak właśnie dobiegał uszu Dorona szum strumienia albo wilcze wycie, albo huk walącego się drzewa. Odgłosy te, zrywające lub zmieniające leśną pieśń, nie oznaczały