Typ tekstu: Książka
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
zarówno postawie człowieka miasta („Tak miasto ma mieszkańców, wieś obywateli"), jak i profesji zawodowego żołnierza-wojownika, który zbyt rzadko pamięta, że „rycerz jest dla kraju, nie kraj dla rycerza".
Główny nurt narracji w poemacie, zawierający praktyczne wskazówki, rady, przepisy, zalecenia, informacje i zasady postępowania, tym samym więc nadający Ziemiaństwu – zgodnie z wymogami poetyki gatunku – charakter fachowego poradnika czy też rymowanego podręcznika dla rolników, przerywany bywa co pewien czas przez opisy i dygresje. I jedne, i drugie stanowiły od czasów starożytności cechy dystynktywne poematu dydaktycznego. Traktowano je jako „statuy dla ozdoby domu", były więc rodzajem artystycznej interpolacji
Główny nurt narracji w poemacie, zawierający praktyczne wskazówki, rady, przepisy, zalecenia, informacje i zasady postępowania, tym samym więc nadający Ziemiaństwu – zgodnie z wymogami poetyki gatunku – charakter fachowego poradnika czy też rymowanego podręcznika dla rolników, przerywany bywa co pewien czas przez opisy i dygresje. I jedne, i drugie stanowiły od czasów starożytności cechy dystynktywne poematu dydaktycznego. Traktowano je jako „statuy dla ozdoby domu", były więc rodzajem artystycznej interpolacji
zarówno postawie człowieka miasta („Tak miasto ma mieszkańców, wieś obywateli"), jak i profesji zawodowego żołnierza-wojownika, który zbyt rzadko pamięta, że „rycerz jest dla kraju, nie kraj dla rycerza".<br> Główny nurt narracji w poemacie, zawierający praktyczne wskazówki, rady, przepisy, zalecenia, informacje i zasady postępowania, tym samym więc nadający Ziemiaństwu – zgodnie z wymogami poetyki gatunku – charakter fachowego poradnika czy też rymowanego podręcznika dla rolników, przerywany bywa co pewien czas przez opisy i dygresje. I jedne, i drugie stanowiły od czasów starożytności cechy dystynktywne poematu dydaktycznego. Traktowano je jako „statuy dla ozdoby domu", były więc rodzajem artystycznej interpolacji
