swobodą uprawiającym bardzo różne gatunki, nie tylko krytykę i publicystykę, ale również powieść i dramat. Wszystkie one miały z reguły podkład autobiograficzny, czerpały wątki i motywy oraz problematykę ideowo-społeczną z własnych doświadczeń i obserwacji autora, dotycząc przede wszystkim najbliższej Feldmanowi sprawy żydowskiej, jak w powieściach Piękna Żydówka (1888) i Żydziak (1889), bądź obyczajowości galicyjskiej i stosunków panujących w znanym mu najlepiej środowisku dziennikarskim, jak w powieściach W okowach (1890) i Nowi ludzie (1894). Uprawiał też twórczość dramatyczną, w której znów wracał do problematyki żydowskiej w takich sztukach jak Sądy boże (1899) czy Cudotwórcy (1900), ale sięgał też po tematy gorąco