szarpnięciem swą strzelbę, niejako wyrwał ją sobie spod nóg i złożył się do strzału.<br>Sekuła i Jurek stanęli. Sekuła pierwszy dostrzegł dłoń wystającą zza tkaniny przewieszonej przez poręcz balkonu i podniósł ręce o zaciśniętych pięściach. Zamachał nimi w powietrzu.<br>Oto żołnierz prowadzi muszkę po balustradzie balkonu, celuje dokładnie i strzela. Zza osłony dywanu wyskakuje nagle niby kukiełka w teatrze marionetek widoczny do połowy człowiek, potrząsa dłonią, jakby się oparzył. Żołnierz, nie odejmując kolby karabinu od twarzy, repetuje broń i strzela ponownie. Tamten przechylił się na zewnątrz i później wypadł poza balustradę.<br>Ciągnąc za sobą dywan, zniknął za murem. Stojąca na stopniach