faktowi, że wygłaszane są przez aktorów nad wypełnionym surową ziemią dołem, zyskują rangę eschatologiczną i uniwersalną. Dzieje się tak do pierwszej sceny w piątym akcie, kiedy to wreszcie dół przestaje być metaforą i staje się metaforycznym tłem dla rozmowy Hamleta z Grabarzem. Jest to, obok barwnej sceny z Aktorami (potraktowanymi a la Fellini), najczystsza i najbardziej przekonująca scena w całym przedstawieniu. Pokazany z rosyjskim realizmem Grabarz (znakomity F. Antipow) pije wódkę, rozbija skorupkę jajka o czaszkę Yorika i śpiewa frywolne kuplety. Kiedy Hamlet zaczyna z nim rozmowę na tematy istotne, jest po prostu zirytowany tym, że jakiś palant przeszkadza mu konsumować. To