ją za gardło. Nie mogła oddychać, bała się, że się udusi. Ciężko podniosła się z ławki i ruszyła przed siebie. Nie wie ile czasu tak jeszcze błądziła po mieście. Deszcz rozpadał się na dobre. Ewelina niemal bezwiednie znalazła się przed wejściem do domu na Filtrowej. W gabinecie paliło się światło, a wiec Tadeusz nie spał, czekał na nią. Oparła się o pień drzewa i zapatrzyła w jasny prostokąt okna. Było dla niej jak raj utracony... W pewnej chwili światło w gabinecie zgasło, pomyślała, że Tadeusz postanowił się położyć, i ta myśl była jak ukłucie. Że mimo katastrofy, on chce nadal żyć normalnie