wódki. Rzeczywiści byli wreszcie emigranci, cudzoziemcy i aparatczycy od kultury, którzy pospołu gęsto zaludniają drugi plan. Przy czym Mycielski nie zadowala się portretowaniem osób i zapisem zdarzeń. Jest nadto ich analitykiem i komentatorem, wyczulonym na niezliczone absurdy życia w PRL, które odsłania jak chyba nikt poza nim. Dotyczy to zwłaszcza absurdalności życia artysty na świeczniku, który korzysta z mizernych skądinąd przywilejów, jakie uznanym artystom przyznawała PRL, napotykając zarazem trudności na poziomie najbardziej elementarnym.<br>Dramatyczne napięcie wnosi do tej powieści polityka: stalinizm, odwilż, Październik 1956, krótki okres jakże względnej liberalizacji i ponowne przywracanie partyjnego panowania nad kulturą. Ale jeszcze więcej dramatyzmu wnosi