wreszcie życie takim, jakie jest. Zaprzestać ciągłych, męczących złudzeń, że się ono zmieni samo z siebie i z dnia na dzień. <br>Mam już prawie czterdzieści lat na karku. Moje życie jest już skonstruowane i pewnie w ponad połowie dokonane. Nie ma co dłużej czekać na pięknego księcia, który się pojawi, aby mnie uwieźć na swym rumaku w baśniowy kraj niepowszedniego piękna i wiecznej szczęśliwości. <br>Życie to nie bajka. Jak powtarza często mój francuski przyjaciel, jest ono bardziej porównywalne do kanapki posmarowanej gównem, z której zmuszeni jesteśmy odgryzać mały kęs każdego dnia. Może niesmaczne, ale nieuniknione. Toteż i ja muszę zaprzestać tej