szedłem przez rezerwat. Przeszedłem przez mały grzbiet i zobaczyłem je. Około trzydziestu metrów przede mną stały dwa wilki. Na mój widok pierwszy się powoli oddalił. Drugi spojrzał na mnie, włos mu się zjeżył na grzbiecie. Ja aż zadygotałem. Wiem, że nie zaatakowałby mnie, ale spotkanie z tak bliska podnosi poziom adrenaliny. W dodatku nie miałem żadnej broni, tylko małe grabki do szukania zasnui. Krzyknąłem, a on powoli, majestatycznie odwrócił się o 180 stopni i ruszył za tamtym. Po osiemdziesięciu metrach przystanął jeszcze raz, popatrzył i zniknął...<br>W chwili powstania Gorczańskiego Parku Narodowego, na jego obszarze wilków nie było w ogóle. Dopiero