i żelaza i staję przed okienkiem portierni. Poznaję młodego księżyka, któremu wczoraj oddałem list. Wie już, że jestem umówiony z ojcem de Vos, i tylko wychyla się z, okienka, by mi pokazać rozmównicę, do której mam się skierować. Jest ich kilka. Do wszystkich prowadzą drzwi z salonu przypominającego poczekalnię u adwokata Campilli. Fotele klubowe, stoły, obrazy i popiersia. To są podobieństwa. Ale dostrzegam też i różnice. U pana Campilli popiersia przedstawiają cezarów i boginki, tu prałatów, pisma rozłożone na stołach nie mają krzyczących kolorowych okładek. Odnotowuję to wszystko nieuważnie, machinalnie. Serce mi bije. Czuję czczość w ustach. Ręka mi drży, kiedy