w obydwu &lt;page nr=301&gt; przypadkach heroizm mimo wszystko istnieje, pozostając w jakimś uśpieniu... Być może. Niemniej heroizm w "uśpieniu" to nie to samo co heroizm w akcie i okrzyku. Prawdziwy heroizm dopełnia się w teraźniejszości uformowanej przez nadzieję.<br>A co w uformowanej przez nadzieję teraźniejszości jest podstawowym tworzywem heroizmu?<br>Jest nim najpierw akceptacja cierpienia jako doświadczenia, to znaczy jako treści wypełniającej teraźniejszość. Akceptowanym doświadczeniem bywa niekiedy nawet śmierć. Wygląda to jak akceptacja jakiegoś fatum: idzie się na dno zła i tragiczności, wierząc przy tym, że zło jest najkruchsze z istnień. Ale idzie się na to dno ze świadomością sensu, który odsłania nam nadzieja