spalał. Po zakończeniu ujęcia prosił o kolejne duble, układał od nowa kwestie, wymyślał sceny, sytuacje, szukał rekwizytów, kłócił się z reżyserem, a potem go przepraszał. Czuł się współtwórcą tego filmu, nie bez powodu. Rola życia - postać Pawlaka na pewno była jego życiowym osiągnięciem - powstawała cały czas w gorączce. Dwie szkoły aktorstwa, dwóch ludzi utalentowanych o diametralnie różnych temperamentach.<br>Hańcza był mężczyzną do zakochania. Fascynującym. Ciepły, mocny, opiekuńczy, cokolwiek perwersyjny, zawsze szarmancki. Umiał żyć z fantazją, dla kawału potrafił wydać masę pieniędzy, dla żartu gotów ponieść sporo poświęceń. Nauczył mnie cierpliwości. - Ania, jak ty chcesz być aktorką filmową - musisz nauczyć się czekać