w nim zabiegi: dezautomatyzację i sprzężenie zwrotne. Terminy te pożycza od Williama Hendricksa i Wiktora Szkłowskiego. Zacytujmy Porusha:<br>&lt;gap&gt;<br>Opisany tu proces jest oczywiście jeszcze bardziej skomplikowany, albowiem charakteryzuje go cybernetyczna hierarchiczność w konstruowaniu poszczególnych planów. Najważniejsze jest to, że powstaje w ten sposób obraz symulujący "rzeczywistość" taką, jaką uznajemy za aktualną. Tekst zyskuje cybernetyczne tempo, ale też cybernetyczną trudność.<br>Przykłady podobne można by mnożyć. Jedno wydaje się niewątpliwe - czas nie jest już "bohaterem" w sensie Proustowskim. Współczesnego pisarza inspiruje nie tyle jego zagadkowa głębia, ile możliwość oswojenia "zawrotnego tempa" w pracę samoświadomego tekstu. Tekstu, który - jeśli go czytamy - każe nam zatrzymać