J. Oerlemans (1986) uważa, że lodowce dolinne, a zwłaszcza ich dolne części, są szczególnie wrażliwe na ocieplenie klimatu. Koncentruje się on na intensywności ablacji czołowych części lodowców w wyniku spodziewanego wzrostu dopływu energii promienistej o 6 W/m; eksponuje ponadto rolę pochłaniania promieniowania przez skalne otoczenie lodowca o wyraźnie mniejszym albedo niż lód. Oerlemans proponuje w miarę prosty model numeryczny, w którym rola topografii sprowadza się do stosunku pomiędzy obszarem zajętym przez lód a obszarem otaczających moren i stoków górskich. Z wyliczeń wymiany energii pomiędzy lodowcem a otoczeniem i atmosferą wynika, że jeżeli stosunek szerokości obszaru zlodowaconego do otaczającego gruntu jest