chociaż jest to wybór na pewno dyskusyjny. Jest bowiem sprawą do rozważania, czy akcentować - jak to uczynił autor - praktyczne motywy w dziejach chemii (rozdziały: VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XIX, XX i XXI) czy też teoretyczne. &lt;page nr=214&gt;. Myślę, niezależnie od moich osobistych sympatii do tego drugiego wariantu, że obydwie alternatywy są do przyjęcia.<br> Wartościowe jest w książce J. Sikory uwzględnienie dorobku niektórych polskich chemików. I tak kolejno: Jędrzeja Śniadeckiego (1768-1838), Zygmunta Mokrzeckiego (1865-1936), Ignacego Mościckiego (1867-1946), Stanisława Bretsznajdera (1907-1967), Ignacego Łukasiewicza (1822-1882), Jana Zeha (1817-1881), Stanisława Piłata (1881-1941), Wojciecha Świętosławskiego (1881-1968), Filipa