nieskończenie". Otworzysz je, a tam kłębuszek smagłych nut, z których pisklę łyse, a z niego słowik solista! Idziesz sobie nad potokiem, a tu z pobliskiej łoziny szloch tego kabotyna, że uszy zatykać". Ziewnął. Odsunął mapnik, położył się i poczuł z przyjemnością, że zasypia. <br>Z drzemki wyrwało go tym razem nie anielskie dzwonienie, lecz zwykłe hotelowe pukanie. <br>- Taak? <br>W drzwiach uchylonych Gerta. Patrzy jak wtenczas w Gasthauzie. <br>- Bałam się, że może pan profesor chory... Ksiądz proboszcz czeka. Jeszcze na dłonie wody kolońskiej. Jeszcze włosy przygładzić. Schodził, czując pod stopami stopień za stopniem. <br>Proboszczowi na pewno udał się dzień, bo twarz miał zadowoloną