apatii i całkowitej frustracji. Podobnie reagowała na analogiczne stany mentalność społeczna. Niemożność wyciągnięcia praktycznych wniosków z narzucającej się wszystkim oceny sytuacji musiała okaleczyć tę mentalność, pozbawiając myśl społeczną normalnego przedłużenia w społeczne działanie.<br>W życiu społecznym Kongresówki z przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych można było obserwować wszystkie charakterystyczne cechy powszechnej apatii. Wyraźnie odbiły się one na postawach szerokiego ogółu. Najpierw następował zanik myślenia kategoriami ogólnymi: skoro nic zmienić nie można, nie warto myśleć o sytuacji społecznej. Należy starać się wyłączyć ze swego myślenia i przeżywania wszystko, co prowadzi w ślepy zaułek bezsilnego sprzeciwu. Tą drogą zatraca się wrażliwość na wszystko, co