głosu w przypadkach patologii oraz śledzenie postępów rehabilitacji podczas leczenia i terapii. Najbardziej bezpośrednimi metodami diagnostyki narządu głosu są: rentgenografia komputerowa, stroboskopia itp. a także systemy bioelektryczne, wśród których najbardziej popularną jest elektromiografia mięśni narządu mowy. Są one na ogół skuteczne w badaniach klinicznych, jednakże narzucają pacjentom bardzo niedogodne warunki artykulacji. W wyniku tego ograniczają się jedynie do oceny głosu na podstawie analizy czynnościowej narządu artykulacyjnego, podczas wymawiania w izolacji niektórych tylko głosek. Tych wad nie mają metody akustyczne badania głosu i mowy, które ponadto są atrakcyjne z wielu innych względów, np. badana osoba zachowuje pełną swobodę artykulacji, bowiem podstawowy czujnik