drogi rozwoju społeczno- gospodarczego i typu postępu technicznego, charakteryzującego się relatywnie niskim zapotrzebowaniem na zasoby pracy żywej, stosunkowo wysoką natomiast kapitałochłonnością - w celu zredukowania wolumenu miejsc pracy uciążliwej, a jednocześnie niskokwalifikowanej i społecznie mniej atrakcyjnej,<br> - po wtóre, stworzenie w polityce płacowej i społecznej systemu preferencji, słaniających do podejmowania zatrudnienia poniżej aspiracji wynikających z posiadanego cenzusu wykształcenia. <br> W obliczu złożonej sytuacji gospodarczej postulaty te są trudne, a nawet wręcz niemożliwe do zrealizowania w krótkim czasie, jednak działania zmierzające w tych kierunkach należy traktować jako wytyczne polityki społeczno- gospodarczej w ujęciu długookresowym. <br> Dla polityki oświatowej rysujące się na podstawie zaprezentowanych rozważań wnioski wydają