atmosferę. Pierwsze próby rozpoczęto przy użyciu balonów stratosferycznych, wysokościowych samolotów i wreszcie rakiet. Lecz dopiero opanowanie metod umieszczania sztucznych satelitów na orbitach okołoziemskich umożliwiło realizację zupełnie nowej techniki obserwacyjnej: orbitalnego obserwatorium astronomicznego - wysoko zautomatyzowanego satelity sterowanego z Ziemi i przekazującego na Ziemię wyniki obserwacji. Satelita ten służyć miał jedynie obserwacjom astronomicznym, co wymagało zapewnienia dowolnej jego orientacji w przestrzeni oraz utrzymywania w jednej pozycji przez niekiedy długie okresy czasu. Szczególnie to drugie zadanie jest trudne do realizacji (satelity chętnie wirują!), ze względu na znaczną ilość rozmaitych typów perturbacji pochodzących czy to z rozległości atmosfery ziemskiej, czy z zakłóceń grawitacyjnych innych ciał