we mnie trzy nieruchome spojrzenia.<br>Pokręciłem się trochę na łóżku. Ponieważ o zaśnięciu nie było mowy, a dość już miałem tej napiętej atmosfery wypełnionej wrogim milczeniem, wstałem i wyszedłem na korytarz.<br>Mijam rząd pustych krzeseł przed gabinetem lekarskim i grupkę foteli przy dwóch przepełnionych popielnicach na nóżce. Potem jeszcze dwa automaty telefoniczne i oto napotykam wyjście: duże, przeszklone drzwi z normalną klamką.<br>Rozglądam się niepewnie. Korytarz nadal jest pusty. Chwytam za klamkę. Drzwi otwierają się. Wychodzę do hallu. Mijam kiosk z gazetami i dostrzegam schody. Idę w dół. Znowu hall, tym razem olbrzymi. Palmy, marmury. Już sobie przypominam. Obok będzie szatnia