do szumu spienionej wody. Wiatr się musiał zerwać. Bliżej niż poprzednio zadudnił grzmot.<br>Szretter znowu spojrzał na zegarek: - Siedemnaście sekund.<br>Kotowicz cofnął się jeszcze o krok i spode łba rzucił krótkie spojrzenie w stronę korytarza. Szretter skinął na Kosseckiego i Szymańskiego.<br>- Wy dwaj stańcie przy wyjściu...<br> Usłucha i trochę jak automaty albo ludzie zahipnotyzowani. - Więc to tak? - wycedził przez zęby Kotowicz. - Widzę, żeście się nieźle dobrali. Piękne towarzystwo, banda opryszków!<br>- Sześć sekund - stwierdził Szretter.<br>Marcin usiadł na swoim kamieniu i ukrył twarz w dłoniach. - Dwie! - rozległ się jasny głos Jerzego.<br>Naraz Kotowicz długim skokiem oderwał się od ściany. Już uchwycił wiszącą