prace bibliograficzne, które miały pomóc w gromadzeniu księgozbioru Ossolińskiego. W ten sposób około 1800 r. powstał dwudziestodwutomowy zbiór zapisów bibliograficznych (Bibliotheca Polona) książek posiadanych przez hrabiego lub przez niego poszukiwanych. Każdą notatkę bibliograficzną Linde opatrzył informacją o źródle, z którego zaczerpnął pierwszą wiadomość o dziele, zanim mógł je opisać z autopsji. Zapisy dopełnił uwagami o stanie zachowania poszczególnych książek i liczbie posiadanych egzemplarzy. Taki sposób opracowania wykluczał możliwość wykorzystania rękopisu poza biblioteką Ossolińskiego, którego księgozbiór bardzo szybko się powiększał, stanowiąc dla słownika podstawowe źródło. Oba kierunki działań Lindego były ściśle ze sobą związane. Gdyby w latach 1795-1800 nie nastąpiło tak