miała proza sejmowa, mowy wygłaszane po polsku, w szczególności w latach pięćdziesiątych XVI w. w okresie największej aktywności ideowej ruchu egzekucyjnego.<br>Pozostaje sprawą sporną rola prozy i rola poezji w dziedzinie utrwalania norm językowych. Proza z natury rzeczy powinna być bardziej czuła na przemiany mowy potocznej i z kolei przez autorytet dzieła wpływać na utrwalenie normy języka ogólnopolskiego. Górnicki starał się zacierać różnicę między językiem mówionym a językiem pisanym, co mogło oznaczać zarówno postulat chłonności języka literackiego wobec języka potocznego, jak i odwrotnie, chęć narzucenia mowie codziennej surowych, zbyt surowych żądań literackości stylu.<br>Współczesny Polak, który bez większego trudu czyta polszczyznę