korespondencji żony odnosił się z łagodną i pobłażliwą ironią, narażając się przez to nie tylko Natalii Gieorgiewnie, ale i pannie Julii. Biedna Francuzica, brzydka jak nieszczęście, przykładała znacząco palec do czoła i mówiła z politowaniem, wskazując na Stiebłowa: Mon cou-cou de Moscou.<br><br>Wierzyła w szlachetność swojej ojczyzny i w autorytet francuskiego pisarstwa; rasyjskiej literatury nie znała, ale gdy Maksym Gorki opublikował płomienną apostrofę do Anatola France'a, czciła go odtąd jako największego pisarza Rosji.<br><br>- C'est un Zola, c'est encore plus que Zolá! - mówiła krzywiąc się niewiarygodnie i przygryzając dolną wargę.<br><br>Była to najwyższa pochwała, na jaką stara Francuzka mogła się zdobyć