bardziej napięta. Selekcja doprowadziła więc wkrótce do utworzenia rozpiętej na skórnych kościach dachu czaszki błony bębenkowej (połączone z nią hyomandibulare nazywa się odtąd strzemiączkiem stapes). Drgania dochodziły do błędnika ucha wewnętrznego, dotąd służącego jedynie jako narząd równowagi. Narząd ten powstał na początku ewolucji kręgowców ze zmodyfikowanych kanałów linii bocznej. Wypustka błędnika zetknęła się z wypełnionym płynem U-kształtnym kanałem, którego zakończenie przysłonił koniuszek kostki słuchowej <br>(ryc. 16.10). Obszar czuciowy wypustki stworzył odbiornik drgań powietrza. Granicę pomiędzy różnymi ośrodkami, powietrzem a endolimfą ucha przenika niewielka część energii fal dźwiękowych - mniej niż jeden promil. Błona wraz z kośćmi z nią <br>&lt;page nr=333&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>związanymi pełni