jaki cała Japonia przeżyła 20 marca, przekształcił się w nagi strach. Dotychczas japońscy terroryści zachowywali się zupełnie inaczej - zamachów dokonywali wprawdzie przy różnych okazjach, ale odnosiło się wrażenie, że dokładali wszelkich starań, by nikt nie odniósł obrażeń. Chodziło głównie o zamanifestowanie obecności. Najczęściej odpalali prymitywne rakiety domowej konstrukcji umieszczane w bagażnikach samochodów i zaopatrywane w zapalniki czasowe. Było trochę huku, trochę dymu, czasem jakiś kawałek metalu spadł w pobliżu pałacu cesarskiego lub innego ważnego obiektu, ale z reguły nikt nie zostawał ranny. Japończycy nie czuli się specjalnie zagrożeni działalnością organizacji lewackich czy skrajnie prawicowych. Czy użycie sarinu w tokijskim metrze było