zdążyłem na czas do naszego wojska.<br>- Widzę. Piękny mundur. Świetnie pan wygląda.<br>- Mundur angielski, tylko przykroiliśmy go po naszemu.<br>- Ale skąd pan tutaj? Co pana zagnało w te strony?<br>- A jeżdżę po całym Kazachstanie, szukam matki. Może pani coś o niej wie?<br>- Wiem - powiedziała Ziuta. - Niech pan pozwoli do naszego baraku. Jakże rozmawiać w takiej ciżbie!<br>Ludzie nie chcieli się rozstąpić, więc porucznik przyobiecał, że spotka się z nimi za godzinę i opowie wszystko, co potrafi, o polskim wojsku. Trzy kobiety zaprowadziły go do swojego kąta w baraku, zaciągnęły zasłonę ze starego perkalu, a obaj chłopcy wpatrywali się w polskiego oficera