gdy<br>konstytuowany jest przedmiot estetyczny dotyczący przyrody; mielibyśmy<br>zatem do czynienia nie ze strukturowaniem i strukturami, jakimiś<br>szerszymi systemami, jak np. krajobraz, lecz jedynie z poszczególnymi<br>niespójnymi wrażeniami zmysłowymi odbieranymi od przyrody; byłaby to<br>niejako punktualistyczna koncepcja krajobrazu, gdzie doznania zmysłowe<br>tworzyłyby rodzaj mniej lub bardziej zmiennego kalejdoskopu kształtów i<br>barw, a interpretacja paraartystyczna tego widoku sprowadzałaby się do<br>rejestracji tego, co odbierają zmysły; do doznań estetycznych<br>docierających do piękna nie dochodziłoby w ogóle. Być może jednak, iż<br>także wówczas wytworzyłaby się swoista estetyka punktualistyczna, gdzie<br>każdy element będący w izolacji byłby samowystarczalny, sam w sobie<br>mógłby dostarczać przeżyć estetycznych (np