aktywności antybakteryjnej sulfonamidów jest dla mnie interesującym przykładem współzależności między naukami podstawowymi a stosowanymi. W początkach naszego stulecia zauważono, że bakterie łączą się chętniej z niektórymi barwnikami niż komórki organizmów wyższych. Niektóre ze związków barwnych, uważano, mogłyby być lekami antybakteryjnymi. Pouczająca jest tu historia zastosowania znanego i używanego do dziś barwnego leku, prontosilu. Zabijał on bakterie wtedy, kiedy podawany był zwierzęciu, natomiast nie działał na hodowlę bakterii. Ten pozorny paradoks wyjaśniono dopiero wtedy, kiedy wykazano, że w organizmie zwierzęcym prontosil ulega rozkładowi, a jednym z produktów rozkładu jest bakteriostatyczny, bezbarwny sulfonamid. Pomysł, który pochodził od nauk podstawowych polegał na poszukiwaniu aktywnych