w nędzy i mimo potwornej otyłości, uniemożliwiającej swobodne poruszanie się na scenie, pojawiała się, rzadko, w dawnych rolach w Paryżu. Już w 1839 roku obdarzono ją uszczypliwym przezwiskiem "Croque-morte" i zapytywano, czy to ona uśmierciła teatr Porte-Saint-Martin. Z coraz większą trudnością zdobywała kontrakty. W 1842 roku miała benefis w Théâtre Italien, w tymże roku krótki kontrakt podpisała z Odéonem, przez dawne sentymenty przesadnie ją chwalono. (Słowacki chyba wtedy już jej nie oglądał). Jeszcze w 1843 roku występowała w roli Kleopatry w Rodogune, zapowiadano ją w Semiramis, ale do występu nie doszło. Potem pozostały, z musu, występy na prowincji