i walczyć w zgodzie, Dostum skończyłby zapewne krótki żywot na szubienicy w Kabulu albo Mazar-e Szarif. Na jego szczęście powstańcy byli skłóceni i na afgańską stolicę, z której desperacko usiłował uciec osamotniony, zdradzony przez wszystkich prezydent Nadżibullah, maszerowały dwie wrogie sobie partyzanckie armie. Przygotowując się do bratobójczej, walnej bitwy, bez wstrętu przyjmowały do swoich szeregów najbardziej nawet znienawidzonych nieprzyjaciół. <br>Pasztuńscy komendanci, pamiętający Dostumowi pogromy pod Dżalalabadem i Kandaharem, rozsiekaliby go na kawałki albo zadali powolną śmierć w mękach i napawali się jego cierpieniem. Uzbecki watażka nie musiał więc mierzyć się z bolesnym problemem wyboru.<br>- Już dawno przez pośredników i posłańców