boi widoku własnej krwi i mdleje na sam jej widok, czego ja zupełnie<br>zrozumieć nie mogę, tym bardziej że walczymy z groźnymi piratami, a głodne ryby piły odpiłowują nam palce. Kiedy to mówię, Wiesia już jest blada jak ściana i uciekłaby może do domu, gdyby nie to, że dookoła huczy bezmiar wody, a właściwie deszczu, przed którym w naszej drewutni tak przytulnie można się schować, w kwaśnym zapachu mokrych desek i smoły. We mgle przed nami okręt doktora Dolittle, ciągnięty przez lecące do Anglii ptaki - nam taka ptasia pomoc niepotrzebna. Na moje kapitańskie rozkazy potężne żagle chwytają huragany wszystkich burz i