Szum krwi w głowie prawie zagłuszał słowa Szafrańskiej; Ewelina musiała wytężać słuch. Nie chciała niczego z tej rozmowy uronić, niczego przegapić. Poczuła się nagle samotna i nieszczęśliwa. Nie widziała twarzy Zuzi, nie wiedziała więc, jak dziewczynka reaguje na słowa Hanki. Słowa okrutne, rozbijające w kawałki jej dotychczasowe życie, być może bezpowrotnie niszczące jej dzieciństwo. Z pewnością Zuzia wyjdzie z mieszkania na Filtrowej już jako ktoś inny. Tylko... kim zechce zostać, do kogo się przyznać... <br>- Ta pani Ewelina to jest moja ciocia? - usłyszała i skurczyła się w sobie. - A pani?<br>- Ja - Hanka zawahała się. - Kiedy byłaś mała, mieszkałyśmy razem. Naprawdę nic nie