się przy tym niemało; wszyscy znamy złośliwość przedmiotów martwych).<br>&lt;q&gt;Wysoki Sądzie! W moim wystąpieniu nie wspominam o zgubieniu przez Lenia kaloszy, mlaśnięciu ustami, spóźnieniu się na spoczynek nie dlatego, abym o tych zarzutach oskarżyciela zapomniał czy chciał zapomnieć. Wychodzę jedynie z założenia, iż każdemu z nas zdarza się wykonywać czynności bezwiedne i niekontrolowane. Z przeproszeniem, Wysokiemu Sądowi z pewnością zdarza się to również. Wszak nie możemy pracować bez wytchnienia.&lt;/&gt;<br>Aby Wysoki Sąd nie myślał, iż skromny adwokat (w mojej osobie) popadł w przesadę, ośmielam się zwrócić uwagę, iż kiedy Leń prosi: "O - O! Proszę!" lub wyprasza (to sobie), "czyni" to w