niekonwencjonalność potraktował jako terapię przeciwko wątpliwościom; po paru łyżkach przejrzystej substancji A. Standard odzyskał wiarę w powodzenie swego przedsięwzięcia; jednak ten wewnętrzny spokój nie trwał długo, siedzący przy sąsiednim stoliku pijak pochwalił bowiem A. Standarda za sposób raczenia się gorzałką, twierdząc, iż w czasach jego młodości robiono tak samo na bibkach dziewiątego pułku piechoty. Wątpliwości powróciły! Były urzędnik począł się zastanawiać, czy był kiedykolwiek autentyczny; po dłuższym (udźwiękowionym) monologu wewnętrznym doszedł do wniosku, że autentyczny był jako dorastający chłopiec, że autentyczny był w rodzinnym miasteczku B., żył wówczas w zgodzie z samym sobą. Pojechał więc do miasteczka B. leżącego wśród głębokich