przesiedzieliśmy ze dwie godziny. O siódmej poczęliśmy schodzić. Okazało się, że przed widowiskiem mamy jeszcze zjeść kolację. W jadalni trafiliśmy na moment wspólnej modlitwy przed posiłkiem. Potem ksiądz Piolanti wszystkim się zajął. Postawił przede mną blaszany talerz pełen makaronu pomieszanego z groszkiem, szklankę wina i parę moreli, które ułożył na bibułce. Z okienka, gdzie wydawano jedzenie, przyniósł to samo dla siebie. Umieścił się przy mnie. Było nas w jadalni parę osób, z których tylko ja jeden świecki. Przy ogromnym stole nie siedzieliśmy jednak jeden obok drugiego, lecz po dwu czy trzech, zatem w niewielkich grupach, oddalonych od siebie. Rozmowa też się