mózgu i wyobraźni, znękany rozpamiętywaniem przeszłości, zapadł się wreszcie w jakieś tępe osłupienie, pełne majaków i wizji, w coś, co nie można by nazwać snem człowieka szczęśliwego.<br>Nazajutrz Dziadzia i Zygmunt mieli ponure twarze, kręcili się leniwie po mieszkaniu, mówili głupstwa albo pili herbatę. Jesień już była w pełni, słońce blade, a powietrze jakby :rzadsze. &lt;page nr=168&gt; Koło południa przyszła do łóżka Lucjana Teodozja i zapytała gburowato:<br>- Nie wstyd Ci to tak leżeć? Dzień jak wół i wszyscy na nogach.<br>- Wstyd mi, ale niezbyt dobrze się czuję. Wczoraj miałem krwotok.<br>- Niby krew ci ustami poleciała? Przecież możesz umrzeć od tego! Trzeba, żeby doktór