wieszczem,<br>Chcę być wieszczem,<br>Chcę być deszczem,<br>Chcę być świerszczem..."<br>Pozdrawiam wszystkich, którzy równie jak ja męczą się z tą melodyjką &lt;emot&gt;:).&lt;/&gt;<br><br>Poza tym smutek dopada mnie ostatnio z całkiem prozaicznego - może nie całkiem, zależy, jak na to popatrzeć - powodu. Ale...&lt;/&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;Zmęczona&lt;/&gt;<br>Ostatnio męczą mnie słowa... Jest ich tak wiele wokół: błądzą z szumem lub hukiem i czym tam jeszcze mogą i szturmują mój umysł, tłocząc się w nim. A nie niosą ze sobą absolutnie niczego, żadnego uczucia czy wartego uwagi spostrzeżenia. Służą tylko (aż?) do podtrzymania kontaktu z odbiorcą tych nowości. Dla mnie ten kontakt jest "protezą porozumienia". Nic na to