opowieści prekursora efektów specjalnych, Georgesa Meliesa, który, dzięki technicznemu przypadkowi, sprowadził kino z drogi realistycznej:<br>&lt;gap&gt;<br>Niewidzialność czasu utraconego, okoliczności desynchronizujące, łamiące następstwo chwil, wytworzyły anamorfozę, obraz zdeformowany, pokazując, że pogoń za formą jest tylko pogonią za czasem. I tak też postępuje świadomość pyknoleptyczna: musi ona wypełnić lukę, równie błyskawicznie - jak błyskawicznie pojawiła się luka - zmontować na nowo pęknięte następstwo, powiązać ze sobą obraz, jaki poprzedził jej momentalną zapaść, z tym, który po niej nastąpił. W tej perspektywie jednostkowe trwanie okazuje się niepewnym budowaniem czasów pośrednich, a jego kondycją - ciągły, szybki "start", ponawianie działania.<br>O "dotknięciu" pyknoleptycznym można by mówić jako o