Nie mogłem długo sam, bez związku z niczym (...) Szukałem związku z czymś, nowego, chociażby tymczasowego układu, żeby nie sterczeć w pustym. Cień oderwał się od drzewa. Zosia! Złapała mnie!"</> (F 247-248) Skoro złapała, to bohater - zwykłą koleją rzeczy - łapie ją także: aby zaś znaleźć uzasadnienie dla wspólnej ucieczki (oboje boją się przyznać do wydarzeń w Bolimowie), "lepiej już przyjąć, że ją porwałem (...) to było znacznie dojrzalsze - łatwiejsze do przyjęcia" (F 248). Porwanie panny z dworu ma bowiem w Polsce piękną tradycję: było przecież - nieco niebezpiecznym, ale budzącym nieraz estymę - sposobem na wymuszenie małżeństwa z miłości. <q>"Pokochałeś i porwałeś - [bzdurzy Zosia