pozornie nieruchomej, czarnej Skrwy, a jaśniejsze łysiny ogromnych wyrębowisk - dość niedawne jak mniemał, ale już zabliźnione rozdrapane rany lasu - odznaczały się mimo późnej pory świeżą, młodą zieleniną. Zawisłe niewysoko w wodnisto-wieczornym, usychającym już błękicie chmury odciskały się na ziemi szeroko rozczapierzonymi palcami głębokiego cienia, a szczerniały w tych miejscach bór skrywał w swoim wnętrzu nieodgadnioną groźbę.<br>Dolina wyprowadzała wprost na Żurawin. Była to zwyczajna wioska, jak każda inna w Polsce. Po prostu wielgachna. z kościołem z czerwonej cegły obowiązkowo. z gospodarskimi zabudowaniami wzdłuż szerokiej, kamienistej drogi przechodzącej na samej granicy zabudowań w jeszcze szerszą lipową aleję. Identycznie taką samą, jaką