osterstuofę płacili także ludzie siedzący dowodnie na swojej własnej, alodialnej, a nie królewskiej ziemi. Zwrócił też uwagę na dokumenty, w których daninę tę określano wprost jako ciężar publiczny i obejmowano immunitetem na równi z obowiązkiem udziału w pospolitym ruszeniu (heribann) oraz publicznymi karami sądowymi za złamanie miru (fredus)14.<br>Nie brak też dokumentów, które jednoznacznie wskazują na publiczny i powszechny charakter trybutarnych świadczeń ludności przysługujących w części panującemu, w części jego urzędnikom, w części zaś nadawanych instytucjom kościelnym. W 817 r. Ludwik Pobożny nadał klasztorowi Sankt Gallen &lt;q&gt;"pewien czynsz z wymienionych niżej łanów, [a mianowicie] tę część, która według zwyczaju przysługiwała